Tandenperikelen

25 augustus 2019

Ondertussen is er al weer zoveel te vertellen! Pebbles heeft een groeispurt gehad, 20kg weegt ze ondertussen! Waar is dat kleine hummeltje naartoe? Nee, we kunnen nu al spreken van een jongedame, met eigen voorkeuren en vooral een ontzettend talent voor klimmen en klauteren... puppyhekjes doen vanaf nu dienst als klautermuur. Ja, dat komt ervan als je al die balans en coördinatie-oefeningen doet... Aan zelfvertrouwen en ondernemingszin geen gebrek. Dat is vooral zo fijn om te zien! Hoe ze ook in deze periode van haar leven - ondertussen 5 maanden oud - durft te ontdekken, beleven en vooral zichzelf zijn.

Tandenfee

Jullie kennen het wel: de tandenfee die langskomt, dan stop je de tand onder het hoofdkussen van je kind en de volgende ochtend heeft de tandenfee de tand weggehaald en vervangen door een verrassing. Helaas hier geen tandenfee gezien, want Pebbles lijkt al haar melktandjes in te slikken of buiten te verliezen. Van de labrador die ik als kind had, hebben we bijna alle tandjes gevonden en bewaard in een mooi houten doosje, dat heb ik nog steeds trouwens. Maar Pebbles eet ze liever op, nuja, het is wat het is, ieder zijn voorkeur zullen we maar zeggen... Maar met het tandenwisselen kwam ook een fase waarin we merkten dat ze wat sneller gefrustreerd was en vooral haar draak-gehalte in combinatie met haar krokodil-gehalte best steeg. Overal wou ze haar nieuw verworven wapens in planten. Dus zorgden we er voor dat ze een veelvoud aan speeltjes en kauwmateriaal voorhanden kreeg en zo konden we onze huisraad en meubels gelukkig veilig stellen. (En dat gaf mij een perfect excuus om de reeds exubirante toren hondenspeeltjes nog verder te kunnen uitbreiden :-))

Waarom een Dalmatiër?

Eén van de vragen uit het vragenrondje voorafgaand aan de vorige blog was: "waarom kozen jullie voor een Dalmatiër?"

Een hele tijd geleden ondertussen, meer dan 3 jaar, begon het bij mij te kriebelen om zelf een puppy op te voeden. Tot dan toe hadden we enkel adoptanten gehad. Honden met een eigen rugzak, soms een luchtige rugzak, maar soms ook een zwaar beladen rugzak. Onze hondenfamilie begon op dat moment best oud te worden en ik wou wel eens heel graag een 'onbeschreven' blad helpen opvoeden en begeleiden in het leven. Dus zo gezegd zo gedaan, we gingen op zoek naar een ras wat bij ons en onze woon- en leefsituatie paste. En ja, gezien we met heel veel verschillende honden en rassen in contact komen door onze job zijn er ook heel wat rassen de revue gepasseerd. Ons eisenlijstje was echter vrij specifiek. Zo vielen voor mij persoonlijk langharige honden af, niet dat ik er iets tegen heb, maar ja, mijn voorkeur gaat uit naar korthaar.

Denis en ik hebben letterlijk avonden met de hondenencyclopedie op schoot in de zetel gezeten. Eén van mijn dromen was om mijn passie voor paarden te kunnen combineren met mijn hondenpassie. Een hond die mee kon op paardenwandelingen. Een sportieve hond, die wel een groot knuffelgehalte had en een UIT-knop, want 's avonds kunnen wij echte bankhangers zijn en een hond die niet van nature in de benen van onze paarden zou willen happen of hen opdrijven, maar die het fijn vond om mee te lopen. Zo kwamen we al snel uit bij de Dalmatiër, gekend als koetshond.

Maar hoe zat het eigenlijk nu met dat ras? Heel erg vaak zagen we ze niet. Na de 101-Dalmatiër-hype leek het ras haast verdwenen. In België bleek maar een handvol fokkers te zijn.  We contacteerden er één en gingen op bezoek bij de fokker van Pebbles, al wisten we dat op dat moment nog niet natuurlijk. Julie had toen net een nestje, alle pups daarvan waren al besproken, maar we mochten zeker en vast langskomen. We zaten buiten op het gras en knuffelden met de puppy's terwijl we Julie honderduit bevroegen over alle voor- en nadelen van de Dalmatiër, want die horen bij elk ras. We hebben er wel ruim 4 uur gezeten, waarvoor nogmaals dank Julie :-). We waren ter plaatse al ruim verkocht: die vrolijke, onbezorgde, blije pups die rondrenden hadden onze harten al gestolen. Vrank en vrij.

Onderweg naar huis bespraken we toch nog uitvoerig de pro's en contra's, want we wilden niet over één nacht ijs gaan. Zo is de Dalmatiër een ras dat extreem veel verhaart. Maar dat punt kon al snel geschrapt worden van ons contra-lijstje. Met zoveel honden in huis tel je echt het aantal hondenharen op de vloer niet meer... Al heel snel bleek het pro-lijstje het ruimschoots te winnen van het contra-lijstje, dus we lieten ons op de wachtlijst toevoegen. We wisten dat het nog wel een hele tijd kon duren, maar dat vonden we geen bezwaar. We hadden een goed gevoel bij zowel het ras als de fokker.

Ondertussen veranderde de samenstelling van onze hondenfamilie drastisch, op 1,5 jaar tijd namen we definitief afscheid van 3 van onze honden. Toen plots de adoptie-advertentie van Dalmatiër Ace via een vriendin onder mijn aandacht kwam. Ik heb geen uur getwijfeld. 12 was hij toen hij in het asiel belandde. De dag nadien hadden we een afspraak gemaakt met het asiel en reden we huiswaarts met Dalmatiër achterin. Een beslissing waar we geen moment spijt van hebben gehad. Helaas heeft hij slechts 1,5 jaar deel kunnen uitmaken van ons gezin, maar wat hadden we die periode voor geen geld willen missen. Onze liefde voor het ras was hiermee bevestigd en na 3 maanden met Pebbles in huis hebben we er nog steeds geen spijt van en groeit die liefde alleen maar nog meer, al zullen we mekaar nog wel spreken na een mogelijke horor-puberteit... Maar ik heb al tegen Denis gezegd dat het wel opvallend is dat heel veel mensen die ik ondertussen ken met een Dalmatiër er meer dan één hebben... 

Dalma-puppy-mommie,

Kathleen

Met dank aan de fokker van Pebbles: Julie Pluymers van A Spottified Dalmatian voor de foto's.