Vreugde en verdriet

12 juni 2019

Met de tranen in mijn ogen reed ik gisteren huiswaarts. Vooraleer je je zorgen zou maken om Pebbles, alles gaat nog altijd fantastisch met haar en we genieten nog elke dag van haar vrolijke aanwezigheid en fratsen. Waarom dan die tranen? Sommigen onder jullie weten het wel, maar een paar dagen na de komst van Pebbles kwamen wij voor een heel moeilijke beslissing te staan. Onze Dalmatiër Ace, 13,5 jaar, was al enkele maanden voordien gediagnosticeerd met kanker, een tumor in zijn kin. Hij was niet te genezen en we wisten sindsdien dat hij in een palliatief stadium zat. Met andere woorden: we gingen voor kwaliteit van leven en maximale pijnreductie. Echter een week voor Pebbles kwam begon de tumor aan een laatste groeispurt. Wij hadden zoveel moois in gedachten: hij die Pebbles onder zijn vleugels zou nemen, haar zou laten zien wat goed was en hoe ze van ons kon verkrijgen wat ze wou hebben - want dat was een vaardigheid waarin hij cum laude afgestudeerd was. Maar onze droom spatte uit mekaar. We moesten kiezen voor zijn welzijn en dat betekende in laten slapen terwijl we op een roze puppywolk leefden. En ja, mensen zijn heel begripvol en elk woord van steun heeft geholpen. En gelukkig zijn wij omringd met hondenmensen en is er niemand die zei: 'ach, maar je hebt nu toch een nieuwe?' Maar iedereen die ooit een hond heeft liefgehad en afscheid heeft moeten nemen, die weet hoe het voelt. 

Praten helpt

Laatst las ik een artikel met als titel: "De dood van een huisdier kan meer leed veroorzaken dan het verlies van een medemens". Voor veel mensen klinkt dit absurd en ik wil me ook niet uitdrukken in termen van meer of minder, dat doet er ook niet toe. Wat ik wel kan zeggen is dat het pijn doet, dat het erg veel pijn doet. Dat het niet over is met een paar dagen, zoals een griepvirusje, maar dat het aan je blijft kleven als een soort gewicht, dat je met momenten helemaal naar beneden haalt. Zodat je inderdaad, plots al rijdend in je auto, overmand wordt door tranen. In het artikel worden een aantal onderzoeken aangehaald waarom dit verdriet zo erg is. Ik bespreek ze hier niet, maar geef wel de link naar het artikel. Maar het artikel besluit met de boodschap dat mensen die rouwen om hun huisdier, erover moeten praten in het openbaar. Dat hoe meer we praten over rouwen om een dier, hoe meer het in onze maatschappij als normaal zal worden beschouwd. Dus dat wil ik bij deze dan ook doen.

De reden waarom de tranen in me opkwamen was omdat ik huiswaarts reed en me bedacht hoeveel pijn het doet om te beseffen dat ik hem daar nooit meer enthousiast zal zien staan wachten om me te begroeten. En dan zeg ik 'hem', maar eigenlijk is het 'hen': Ace, Poing, Major, Darco, Cassis, Roy, allemaal honden die mijn hart gevuld hebben met zoveel mooie momenten, maar ook honden die op zulke momenten bijdragen aan dikke tranen. Want plots drong het tot me door hoe graag ik Pebbles al zie en dat er ooit een dag zal komen dat ik ook van haar afscheid moet nemen. Want dat is een vaststaand feit: honden worden geen 100 jaar. Maar je weet dat het erbij hoort, bij de liefde om een huisdier. En voor die liefde kies ik ook met heel mijn hart, maar gun me ook de tijd en momenten om te zeggen: 'het is klote! gewoonweg ontzettend klote, dat afscheid nemen!' Het haalt je leven overhoop, terwijl je naar de buitenwereld toe doet alsof het allemaal wel meevalt. 'Ja, hij was al oud', 'ja, gelukkig hebben we nog andere honden', 'ja, de puppy verzet onze gedachten', 'ja het leven gaat door'. Maar soms zijn er van die momenten dat het leven even niet doorgaat: dat het ontploft in je gezicht. En dat mag, die momenten mogen er zijn, want ik zit in een rouwperiode. Ik rouw om mijn honden en dat is normaal.

Vreugde!

Pinkstermaandag kwam mijn metekindje Thibaut van 5 jaar op bezoek om kennis te maken met Pebbles en zomaar uit het niets zegt hij: 'maar Ace die bestaat ook nog hoor, die blijft altijd in onze harten vederleven.' Als er zoveel warmte en wijsheid uit de mond van een vijfjarige komt dan smelt je. 

En smelten gaan jullie ook doen als je het filmpje van deze week bekijkt. Daar alleen maar vrolijke puppy-momenten: Pebbles die nog geen fan is van water, maar wel van dwarrelende blaadjes, socialiseren enz.

Een-emotionele-hondenmama,

Kathleen

PS: In het filmpje zijn deze keer foto's verwerkt van professionele dierfotografe Kimmy Samoey. Ze is te boeken voor een fotoshoot met jouw dier. Ze kijkt altijd naar het welzijn van je dier en zorgt voor mooie fotomomenten.