Blog 2


Wat gaat het snel!

4 juni 2019


Laat ik beginnen met zeggen: 'ja! ze is nog steeds perfect! Ieder die wat anders durft te beweren wordt naar het einde van de wereld verwenst.' Zo dat is dan ook weer helder! Vandaag is Pebbles 2 weken en 5 dagen bij ons en wat is het nu al ondenkbaar dat ze er niet zou zijn.

Zo snel heeft ze zich in onze harten en in onze levens binnengewurmd. Eén van de geleidehonden in opleiding heeft helemaal de vaderrol op zich genomen. Hij is een grote stevige labrador van 35 kilogram, maar hij stelt zich naar haar op als de zachtste knuffelbeer die je je maar kan indenken. Hoe lomp hij kan spelen met de andere volwassen honden, zo voorzichtig is hij in het spelen met haar. Wat is het mooi om naar te kijken, die communicatie tussen haar en de andere honden. Wat heeft ze snel geleerd bij wie ze beter niet aandringt, bij wie ze ongeveer alles voor mekaar krijgt, hoe ze een hond moet charmeren om met haar te spelen, wanneer die hond er klaar mee is. Elke dag zien we hoe ze groeit in het leren communiceren, niet enkel met de andere honden, maar ook met ons.


Hoe ze dingen leert begrijpen, hoe ze nadenkt over wat ze nu wel wil en wat niet - en ja, Dalmatiërs staan er voor gekend om dat snel te beseffen - en hoe ze dat duidelijk maakt. Vanochtend was de drinkbak leeg. Ik had het niet gemerkt (oh jee, slechte hondenmama) maar Pebbles begon met haar poot in de drinkbak te schrapen, ik keek op en zag dat hij leeg was en toen zag ik dat zij naar mij keek en daarop terug naar de drinkbak en daarna terug naar mij. Hoe helder kan communicatie zijn? 'Hallo, ik heb dorst? Wil je die drinkbak even bijvullen' 'Ja, natuurlijk wil ik dat!' Oh ja, mijn pup heeft mij zonet geleerd om op te staan en water in de drinkbak te doen. Heerlijk toch?!


Snelheidsduivel

Wat gaat alles snel in een puppyleven. Wat is ze al gegroeid op die korte tijd, 8,7kg gaf de weegschaal vandaag aan. Je ziet ze bijna letterlijk groeien! . En dat hebben we ook gemerkt in haar "bereik". De eerste dagen dat ze in huis was kon ze enkel maar via het 'bankske' op de zetel en koste dat haar nog moeite, maar nu loopt ze daar gezwind overheen en kan ze (dus blijkbaar) ook al op onze andere zetel, die met de rugleuning tegen de dressoirkast aan staat. Je kan het al raden: even was ik naar de keuken, dus even had ik puppy niet in de gaten toen ze vrij in de woonkamer was, even, nog geen 30 seconden en toen hoorde ik klingel klingel, ik haastte me terug naar de woonkamer waar ik een puppy zag staan bovenop de dressoirkast. Eén van de theelichhouders, een glazen fles was op grond beland in 100 scherven. Waarop puppy me vrolijk aankeek: 'hey heb je dat gezien? Dat heb ik gedaan! Goed hé van me!' waarna ze een sprong maakte en zich van de dressoirkast af lanceerde, op grond belandde en vrolijk naar me toe kwam gehuppeld. Mijn puppymama-hart stortte op dat moment haast in, het had alleszins al een paar slagen gemist. Wat had er allemaal niet fout kunnen lopen! Ze had zich kunnen snijden aan het glas, ze had bij het van de kast springen haar poten kunnen breken, of erger, haar nek. Oh domme slechte puppy-mama!  Maar, het is gelukkig niet fout afgelopen. Alleen weet ik nu wel: we zijn al in dat stadium beland dat zelfs 30 seconden onbewaakt laten een puppy-wervelwind kan veroorzaken. Want ja, puppy's zijn snel! 


Wat is ze slim!

Ze is niet alleen snel in groeien, rennen, afstandsbedieningnen en iPhone's stelen uit de zetel, maar ze is ook snel in leren. Ja, ik mag het zeggen van mijn eigen puppy: ze is slim!

Zo heeft ze zelf bedacht dat gaan zitten vooraleer ik haar halsbandje om doe haar iets lekkers oplevert. Het was helemaal niet mijn bedoeling, ze hoeft niet eens te zitten, maar ik had haar een paar keer een voertje gegeven toen ze rustig met vier poten op grond bleef en niet opsprong terwijl ik de halsband en leiband wou aandoen. Op een bepaald moment kwam mijn brokje niet meteen, ik kreeg het niet uit mijn achterzak - ja, ook professionele trainers zijn wel eens te laat met belonen - en toen ging ze uit zichzelf zitten, tegen dat het brokje kwam zat ze dus. De volgende keren ging ze uit zichzelf al zitten op het moment dat ik de halsband pakte. Een zelfgemaakte keuze die haar wel iets lekkers en heel veel "flinke Pebbles! Goed van jou!" oplevert. 


En zo kan ik nog even doorgaan hoor. We hebben verder geoefend met het hierkomen en daarbij mijn (lege) hand aanraken, maar we zijn ook gestart met rust- en zelfbeheersingsoefeningetjes. Ik zie immers dat ze het leuk vindt om na te denken en mee te spelen in ons trainingsspel samen. Want dat is het vooral: lekker samen bezig zijn. Waarbij ik uiteraard een achterliggend doel heb: haar wapenen tegen onze grote-mensenmaatschappij waar men heel hoge eisen stelt aan wat een hond zou moeten kunnen en vooral wat een hond niet zou mogen doen. Dat wapenen doe ik door haar heel wat vaardigheden aan te leren. Vaardigheden die ze in een grote toolbox kan stoppen en die zij naar keuze kan bovenhalen zodat ze zich gedraagt als een nette sociaal opgevoede hond in allerlei situaties, maar zodat ze zich vooral gedraagt als een hond die er zelf heel veel plezier in heeft en gelukkig is. Op het moment dat ze gaat zitten en me aankijkt met een blik van 'zo! Dat heb ik toch maar weer mooi gedaan, geef me nu maar dat brokje', kan ik alleen maar blinken van trots en liefde, wat is ze toch knap.


Een-nog-steeds-op-een-roze-wolk-levende-puppy-mama,

Kathleen